Choroby kukurydzy - Bogusia

Zastosowanie - c.d

Wykorzystanie spożywcze

Kukurydza cukrowa - Polska jest krajem, który ma wystarczająco korzystne warunki do uprawy kukurydzy cukrowej. Wymagania klimatyczne kukurydzy cukrowej w większości rejonów kraju mogą być w pełni zaspokojone i dlatego jej uprawa nie podlega rejonizacji. Tym niemniej najlepsze warunki sprzyjające uzyskiwaniu wysokich i opłacalnych plonów są w tych rejonach kraju, w których zalecana jest uprawa kukurydzy pastewnej na zbiór ziarna, a więc na zachodzie i południu kraju. Nie zaleca się jej uprawiać jedynie na terenach górskich i podgórskich.
Kukurydza cukrowa jest atakowana przez stosunkowo małą ilość chorób i szkodników. Jednak ze względu na coraz większe upowszechnienie jej uprawy, niektóre choroby i szkodniki mogą występować bardziej masowo i powodować większe straty. Bywają również lata o wyjątkowo sprzyjającym dla ich rozwoju układzie warunków pogodowych, co nie powinno zaskakiwać plantatorów. Najważniejsze choroby i szkodniki zagrażające kukurydzy cukrowej to głownia guzowata kukurydzy, ploniarka zbożówka i omacnica prosowianka. Uprawa kukurydzy cukrowej jest wysoce opłacalna, a poziom opłacalności przekracza 200 %. Sprzedaż kolb na rynek pozwala uzyskać wyższy dochód niż przy sprzedaży do przetwórni, jednak obarczona jest znacznym ryzykiem, wynikającym z potrzeby zagwarantowania sobie zbytu surowca.
Kukurydza cukrowa nie jest w kuchni polskiej tak popularna jak jęczmień czy pszenica i dlatego warto nasz jadłospis o ten surowiec wzbogacić. Wartość odżywcza kukurydzy cukrowej oraz wartości smakowe to główne, choć nie jedyne, walory produktu. Potrawy z tej rośliny bardzo popularne w różnych regionach świata powinny również w naszym kraju wejść na stałe do jadłospisu jako podstawowy element zasady racjonalnego żywienia i urozmaicenia naszego sposobu odżywiania się. Dodatkowa wartość kukurydzy cukrowej to jej duże znaczenie dietetyczne (dieta bezglutenowa).

Kukurydza modyfikowana genetycznie

Stworzona została genetycznie modyfikowana kukurydza, która może się stać wydajnym źródłem żelaza. Niedobór tego mikroelementu jest poważnym problemem żywieniowym w krajach rozwijających się. Dieta uboga w żelazo, dotykająca prawie dwóch miliardów ludzi, jest przyczyną anemii u dzieci, chronicznego znużenia u dorosłych. Naukowcy pod kierownictwem Evy Stoger z Aachen University w Niemczech zmodyfikowali kukurydzę poprzez wprowadzenie do jej genomu dodatkowego genu z soi i grzyba Aspergillus. Oba geny, działając wspólnie, odpowiedzialne są za wydajniejsze pobieranie żelaza z gleby oraz udostępnianie go w formie łatwo przyswajalnej dla ludzi.
Gen soi produkuje białko - ferrytynę, która wiąże się z żelazem pomagając w pobieraniu go z gleby przez roślinę - fakt ten był znany już wcześniej. Jednak trudności w przyswajaniu żelaza z nasion kukurydzy związane są z obecnością w niej kwasu fitynowego (który dla zarodka jest naturalną rezerwą fosforu). Problem ten rozwiązano dzięki drugiemu genowi, z grzyba Aspergillus, odpowiedzialnego za produkcję fytazy, enzymu rozkładającego kwas fitynowy, co niwelowało jego negatywny wpływ, dzięki czemu żelazo stawało się dostępne dla organizmu człowieka.
Badania in-vitro wskazały, że komórki ludzkiego jelita wchłonęły trzy razy więcej żelaza z kukurydz modyfikowanej genetycznie, niż od odmiany niemodyfikowanej. Samo przyjmowanie żelaza jest procesem skomplikowany, zależnym od innych substancji odżywczych. Np. obecność w posiłku kwasu askorbinowego (witaminy C) wpływa na lepsze pobieranie żelaza.